Na ruim 2 jaar onder behandeling te zijn van Jeanne, wil ik wel eens op papier zetten wat additieve geneeswijze voor mij heeft betekend en nog steeds betekend. Het verhaal begint dus ruim 2 jaar terug. Ik had allerlei klachten zoals keelklappingen, aangezichtspijnen die op een gegeven moment zo ondraaglijk en pijnlijk werden dat het moeilijk was om daar normaal mee te kunnen functioneren. In de reguliere zorg was er geen oplossing als alleen suf makende medicatie en een operatie die me nog niet eens 10% kans gaf om er van af te komen. Dat was voor mij geen optie op dat moment. Ik kreeg steeds meer vage klachten die ik niet kan thuisbrengen, tot ik geconfronteerd werd met ernstige angst en paniek aanvallen, die steeds erger werden. Ik durfde niet meer alleen te zijn, ik kon eigenlijk niets zonder dat iemand bij me in de buurt was (telefoon aannemen, eten koken, alleen in bed liggen, winkelen etc. etc.). Maar het ergste wat me toen overkwam was dat ik geen auto meer durfde te rijden en zelfs niet bij iemand in de auto durfde. Ik was vlak bij huis toen ik overmand werd door een paniekaanval en mijn lichaam weigerde nog om iets te doen (hartkloppingen transpireren en geen controle over armen en benen). Ik kon nog net een telefoontje plegen en de deuren van de auto op slot doen en wachten tot diegene die ik gebeld had naar me toe kwam. Wat er toen met me gebeurde was verschrikkelijk ik was een zielig bang vogeltje wat nog niet eens meer normaal zonder angst gevoelens kon denken laat staan functioneren. Van een heel zelfstandige vrouw veranderde ik naar een heel afhankelijk iemand. Ik kon niet meer voor mijn kinderen zorgen, eten koken en was ophangen was al een missie voor me. Mijn huisarts wilde mij antidepressiva geven en zei dat ik flink overspannen was. Ik ontkende dat natuurlijk hevig, want wie wil nou van zichzelf weten dat hij overspannen is, ik zeker niet. Ik kon altijd de hele wereld aan, meende ik. Ik zag dat helemaal niet zitten en wilde ook liever geen medicatie daarvoor. Dus kwam ik hier terecht. Jeanne en ik hebben een hele weg afgelegd. Tot in mijn jeugd waar de problemen begonnen zijn we teruggegaan. In mijn verdere leven kwam er nog van alles bij. Ik verloor twee kinderen waar het nodige verdriet en pijn uit voort kwam. Ik heb het contact met mijn ouders gebroken daar allerlei omstandigheden. Alles had ik verstopt en ver weg geduwd, je omgeving ‘verlangt’ ook dat je door gaat want wat zeur je toch, je hebt toch 3 gezonde kinderen.
Oké dat is waar, mijn lichaam gooide letterlijk en figuurlijk een rem op mijn bezigheden en mijn leven. Ik moest nu wel een oplossing zoeken. Jeanne was en is voor mij die aangewezen persoon geweest. Door alle therapieën en supplementen ben ik nu weer met heel veel vallen en opstaan een gelukkig mens die het allemaal weer ziet zitten. Want een ding was duidelijk, het leven was niet meer echt wat ik wilde. Ik ben van mijn aangezichtspijnen verlost. Ik kan weer auto rijden, al is dat nog aan grenzen gebonden maar ik ben weer zelfstandig. In het begin was ik soms wel 3 keer in de week hier en dan niet 1 uur maar soms wel meer. Later bouwde dat af en nu kom ik gemiddeld nog 1 keer per maand. In het begin raakte ik al in paniek met de wetenschap dat Jeanne een weekje vrij was, maar daar zocht ze weer een oplossing voor. In mijn gedachten was ik totaal afhankelijk van Jeanne. Na een tijdje was dat over en kon ik weer heel veel op eigen kracht. Nu hebben we zelfs aan een telefoontje en mijn foto (die ze van mij heeft) genoeg. Op afstand kan ze mij weer uit een dipje halen. We hebben heel veel van elkaar geleerd en kunnen er ook de humor van zien.
Het klinkt allemaal heel simpel maar het is een hele vermoeiende en moeilijke weg geweest. Het zou een te lang verhaal worden om allemaal te vertellen, in het kort: Door een diep dal zijn we gegaan samen en ik kan wel zeggen dat als ik Jeanne niet had leren kennen, ik nog lang niet zo ver was geweest. Ik ben er blij om dat ik dit zonder antidepressiva heb kunnen doen. Ik heb eens een programma op tv gezien over angst en paniek aanvallen, die mensen zeiden dat ze na 8 jaar nog niet van hun paniek aanvallen af waren. Maar ik durf weer heel erg veel en krijg geen aanvallen meer.
Ook heb ik geen aangezicht pijnen meer en ook daar bestaat volgens de wetenschap geen definitieve oplossing voor. Maar met deze manier voor mij dus wel.
Ik weet dat ik nog niet ben zoals het eerst ging maar ik ben sterker uit de strijd gekomen en ik ben weer de moeder die ik voor mijn gezin wil zijn en de vrouw die ik wil zijn. Ik kan mijn werk weer doen. dat is het belangrijkste voor mij op dit moment. En er komt een tijd dat ik geen supplementen en therapie meer nodig heb.
Dus mijn dank is nu al heel erg groot en ik moet er nu nog niet aan denken om hier niet meer te hoeven komen, want er ontstaan ook een waardevolle bijzondere band.